Le të nisemi nga vetë emrat dhe nga polemika që ekziston për atë se kujt i përket zona gjeografike në të cilën jetojnë këta popuj. Përgjigja është se të dy popujt, hebrenjtë dhe arabët, erdhën më vonë në këtë zonë të veçantë të Mesdheut lindor. Para tyre popujt që jetonin atje nuk ishin (në shumicën e tyre) semitë dhe ky rajon nuk quhej Palestinë por Regenu, siç e quanin egjiptianët, ose Kanaan, siç e quanin vetë izraelitët. Diku në mesin e mijëvjeçarit të dytë p.e.s. nga rajonet e Kretës (dhe më gjerë) disa fise mbërritën dhe u vendosën në Kanaan, të quajtura Pellazgë nga Helenët dhe Filistinë nga Hebrenjtë. Bëhet fjalë për të njëjtin popull dhe jo, Pellazgët NUK ishin Helenë. Fakti që Kreta i përket sot Greqisë nuk do të thotë se një popullsi që ka jetuar atje gjatë mijëvjeçarit të dytë para Krishtit ishin “helenë”. Ky është një anakronizëm pasi termi “helen” shfaqet shumë më vonë në histori. Por ata nuk ishin as semitë. Egjiptianët i quajtën Peleset dhe i përfshinë në popujt e detit, një seri popujsh që jetonin kryesisht në rajone ishullore dhe që duket se kanë pushtuar pjesë të Mesdheut lindor gjatë shekujve 13-12 para Krishtit, ndoshta pak më herët, duke shkaktuar ndryshime të ndryshme në histori: Shteti Hitit zhduket nga harta, zhduket edhe mbretëria më e fuqishme e Ugaritit përballë Qipros, ndërsa prej andej daton edhe Eksodi i Izraelitëve nga Egjipti. Nga ky popull i quajtur Peleset lindi emri Palestinë. Me fjalë të tjera, ky emër i veçantë nuk kishte asnjë lidhje me arabët. U desh të kalonin disa shekuj para se Helenët dhe më vonë Romakët ta përdornin këtë term si një tregues të zonës specifike gjeografike dhe për këtë arsye ata që jetonin atje, përfshirë edhe Hebrenjtë e asaj kohe, të gjithë quheshin Palestinë ose Filistinë.
Pra diku gjatë shekullit 13-12 p.e.s. disa popuj semitë që jetonin në pjesë të Egjiptit, largohen nga atje dhe fillojnë të shpërndahen në Kanaan, në zonat e Izraelit dhe Jordanisë së sotme, duke arritur deri në Siri dhe Oman. Në mesin e tyre përfshiheshin izraelitët por edhe disa fise arabe p.sh. Minaeasit, të cilët u shpërngulën së bashku dhe u vendosën në të njëjtat vende pasi fillimisht dëbuan banorët e mëparshëm. Me fjalë të tjera, arabët dhe hebrenjtë (nëse i identifikojmë izraelitët me hebrenjtë), të dy semitët, jetuan pak a shumë në të njëjtën zonë me shekuj dhe bashkëjetuan. Nuk kishte dallime kaq të ngushta etnike në atë kohë. Të gjitha kombet ishin kryesisht të përziera. Si përfundim, termi Palestinë nuk është një term kombëtar, por një term gjeografik. Ata u quajtën kështu sepse banonin në pjesët e peleshitëve ose filistinëve, d.m.th. në Palestinë. Termi izraelit gjithashtu nuk ishte etnik, por politik pasi përfshinte një mori fisesh të ndryshme (disa fise supozohet se nuk ishin as semite). Duhet theksuar se ne sot dallojmë izraelitin nga izraeliti dhe kjo është mirë që dikush që i referohet Izraelit ta vërë re. “Izraeliti” i referohej kushtit parashtetëror ndërsa “Izraelian” tregon qytetarët e Shtetit të Izraelit. Nëse i quani izraelitë, ata do të ofendohen. Është sikur nuk e njeh shtetin e tyre.
Nuk pasur ndonjëherë një shtet palestinez para shekullit të 20-të. Historikisht nuk ka pasur shtet të Palestinës ashtu siç nuk ka pasur kurrë një shtet të Izraelit dhe për këtë arsye kur shteti i Izraelit u krijua në 1948, ai nuk përmbysi asnjë shtet palestinez. Para Izraelit i gjithë rajoni i përkiste anglezëve dhe më parë edhe osmanëve dhe ne e dimë që nuk kishte administratë qendrore por struktura individuale të pushtetit p.sh. një në Jerusalem, një në Gaza etj., të gjithë me guvernatorë lokalë. Në fakt, nuk kishte as një dallim mes Palestinës dhe Jordanisë, gjithçka ishte e unifikuar. Winston Churchill në 1921/1922 e ndau zonën e unifikuar më parë në dysh, ku pjesa e djathtë ishte Jordania dhe e majta quhet Palestinë. Për shkak se hebrenjtë kishin kohë që kishin ikur në Evropë, popullsitë që banonin në Palestinë ishin në shumicë arabe. Me fjalë të tjera, para se hebrenjtë të largoheshin atje, arabët dhe hebrenjtë jetonin në Palestinë dhe për këtë arsye ishin të dy “palestinezë”. Shumica e hebrenjve u larguan për të shmangur persekutimet e ndryshme dhe kështu kryesisht arabë qëndruan në zonë dhe për shkak të krijimit tashmë të hapësirave të lira, arabë të tjerë nga vende të tjera gjeografike erdhën dhe u vendosën atje. Kjo është arsyeja pse emri Palestinez tani u referohet vetëm arabëve të rajonit. Sepse për disa shekuj atje jetonin kryesisht popullsi arabe. Palestinezët e sotëm kanë të drejtë kur thonë se kanë qenë në këtë zonë para hebrenjve, por nëse fillojmë të numërojmë nga kur u larguan hebrenjtë dhe më pas. Nëse nisemi nga kohët më të hershme, atëherë të dy popujt kanë jetuar së bashku vetëm me dallime të vogla gjeografike. Por çfarë ndodhi kur hebrenjtë filluan të kthehen?
Nuk ka pasaktësi më të madhe se ajo që dëgjohet gjatë gjithë kohës, se Izraeli erdhi befas, i përzuri palestinezët me dhunë dhe krijoi shtetin e tij në ’48. Qysh në mesin e shekullit të 19-të, disa hebrenj kishin filluar të ktheheshin, por me një ritëm jo masiv. Valët masive të hebrenjve nga diaspora filluan në vitin 1882 dhe kjo lëvizje përbën “aliyah”-un e parë (termi nuk përkthehet saktësisht por le ta përkthejmë si vendbanim). Arsyeja e këtij kthimi ishte kryesisht ideologjike. Lëvizja moderne sioniste sapo kishte lulëzuar me Theodor Herzl-in si besimtar të saj, i cili filloi të nxiste njerëzit, fillimisht në Austro-Hungari, të ktheheshin në Palestinë dhe të krijonin shtetin e tyre, i cili ishte gjithashtu ëndrra e madhe e hebrenjve “endacakë” për shumë shekuj. Situata atëherë ishte stabilizuar mjaftueshëm për ta dhe ata kishin fituar fuqinë financiare që i lejonte të ktheheshin. I vetmi vend në të cilin ata mund të krijonin shtetin e tyre ishte domosdoshmërisht Palestina me të cilën ata jo vetëm kishin një të kaluar, por ishte edhe vendi i tyre i shenjtë. Meqenëse atëherë nuk kishte shtet të veçantë në Palestinë (për shkak se banorët arabë nuk kishin krijuar shtetin e tyre ndërkohë), ishte mundësia e hebrenjve për të krijuar shtetin e tyre atje dhe kështu lëvizja sioniste filloi të financonte vendbanimet (aliot). Këto valë kthimi në Palestinë vazhduan deri në vitin 1939 kur vala më e madhe e hebrenjve erdhi në Palestinë, sepse ata po përpiqeshin të shpëtonin nga gjermanët që po i ndiqnin. Ndërsa fillimisht motivimi për kthimin e tyre ishte ideologjik, që nga epoka e menjëhershme e pas Luftës së Parë Botërore u bë çështje mbijetese. Ata patën pas shekujsh bredhje dhe shpërndarje të gjenin vendin e tyre dhe jo vetëm të shpërndaheshin në vende të ndryshme. Kthimi i tyre, megjithatë, duket se fillimisht nuk ka marrë parasysh ata që tashmë jetonin atje dhe që nuk u pyetën. Dikush mund të thotë “kur të ndjekin dhe po vrapon për jetën tënde, nuk ke kohë të pyesësh”, por shumë dhunë mund të shmanget ende. Në këtë zonë kishte tashmë hebrenj që nga më parë (të paktën nga viti 1882 e tutje) dhe ata jetonin në shoqërinë e arabëve të angazhuar në punët bujqësore dhe blegtorale, por me aliotët erdhën edhe më shumë dhe gradualisht u vendosën në zonën më të gjerë të Palestinës. Të gjithë ata kishin një avantazh të rëndësishëm ndaj arabëve që jetonin atje dhe që ishin të zhytur në varfëri: kishin para. U dhanë shumë fonde nga Amerika (Hadasa-Daughters of Sion) dhe organizata të tjera (WIZO, Rothschild) të cilat mbuluan financiarisht të gjithë kthimin. Të gjitha këto organizata shpenzuan shuma të mëdha parash duke u përpjekur të kujdeseshin për njerëzit e persekutuar atje, përfshirë arabët! Në fakt, shumë nga këto organizata krijuan spitale dhe qendra për trajtimin dhe kujdesin e grave shtatzëna dhe të fëmijëve në zonë, në të cilat kishin akses edhe arabët, ndërsa më parë nuk kishte as spitale të cilësisë së mirë dhe shkalla e vdekshmërisë ishte shumë e lartë. Izraeli, rastësisht, sot ka një nga qendrat më të mira për përkujdesjen e grave shtatzëna dhe fëmijëve, si Tipat Halav, që filloi rreth vitit 1920, dhe në të cilën edhe gratë me origjinë arabe që më parë ishin të lëna në mëshirë të fatit për shkak të varfërisë. Nga 1882 – 1936, izraelitët ishin bërë shumicë në zonë.
Konfliktet e mëdha të përgjakshme të asaj kohe ishin kryesisht midis grupeve të ndryshme të arabëve dhe jo midis arabëve dhe hebrenjve. Konflikte të tilla njihen si mes Falahinëve arabë (fermerëve) dhe Beduinëve arabë, të cilët vrisnin njëri-tjetrin. Një shembull shumë tipik janë konfliktet e përgjakshme gjatë viteve 1936 – 1939 ku u plaçkitën shumë fshatra arabe. E gjitha filloi si një revolucion arab kundër britanikëve. Sipas shifrave, në ato konflikte vdiqën 50 ushtarë britanikë, 500 hebrenj (qoftë banorë të zakonshëm në ato zona, ndihmës britanikë ose aleatë arabë) dhe 8000 arabë, shumica dërrmuese e të cilëve, mos harroni, u vranë nga arabë të tjerë! Hebrenjtë nuk kanë asnjë lidhje me këto masakra. Ishte një revolucion arab kundër kolonialistëve britanikë. Madje kishte hebrenj që ishin aleatë të arabëve dhe jo të britanikëve.
Vetëm një vit para krijimit të shtetit, në vitin 1947, Kombet e Bashkuara, duke parë tensionet në rritje midis hebrenjve dhe arabëve për shkak të vendimit të hebrenjve për të krijuar një shtet, propozuan që të dy popujt të kishin secili shtetin e tyre të veçantë: një shtet izraelit. dhe një shtet palestinez. Hebrenjtë e pranuan atë, por arabët nuk e pranuan, sepse nuk donin të pajtoheshin me ardhjen e hebrenjve në vendet që kishin banuar me shekuj. Nëse në atë kohë arabët do ta pranonin sfidën, shumë konflikte do të ishin shmangur dhe secili popull do të kishte shtetin e tij. Ata nuk e pranuan atë, Izraeli vazhdoi të krijonte një shtet dhe të nesërmen një aleancë e përbërë nga 6 shtete arabe (Libani, Siria, Iraku, Arabia Saudite, Transjordania, Egjipti – dhe pak më vonë edhe Jemeni) sulmoi Izraelin. Një luftë me shumë viktima nga të dyja palët, por me Izraelin mbizotërues për shkak të epërsisë në njerëz dhe taktikave më të mira ushtarake.
Izraeli i sotëm nuk ka asnjë lidhje me Izraelin e 60 apo 30 apo 20 viteve më parë. Tani është kryesisht një shtet mbrojtës. Shteti ushtarak është qartësisht por shumë mbrojtës. Nuk ka politika ekspansioniste. Prej sa vitesh dhe pavarësisht sfidave të vazhdueshme nga Gaza, ai jeton me to. Ai sulmon vetëm nëse sulmohet nga Siria, Irani etj. Ka pranuar muslimanët në parlamentin e tij, ka vënë në pozita pushteti dhe madje edhe në postet më të larta myslimanë, palestinezë, gra dhe njerëz nga popullata arabe, në një kohë kur Organizatat Myslimane ishin kundër, sepse sipas tyre, gratë nuk duhet të kenë pozita të larta dhe të jenë jashtë shtëpisë. Izraeli ka vendosur ligje që mbrojnë të gjitha grupet e mësipërme. Tipike është ligji i arsimit të detyrueshëm në vitet 1949-1950, i cili përfshinte edhe gratë, duke detyruar popullsinë myslimane të dërgonte vajzat e tyre për të studiuar dhe duke i çliruar gratë nga diktatura e shtëpisë. Brenda konservatorizmit të tij është një shtet mjaft liberal. Në vitet ’80 në universitetin më konservator, atë të Jeruzalemit, kishte klube homoseksuale dhe që nga viti 1989 ligje të rrepta kundër ngacmimeve seksuale. Sigurisht, diskriminimi ekziston ende, si në çdo vend. Por është një shtet modern, problemi i vetëm i të cilit për momentin është ndikimi i thellë i fesë në shumë çështje. Shumë njerëz dhe madje edhe qarqe politike në Izrael nuk e kanë problem të jetojnë së bashku me palestinezët në të njëjtin vend dhe disa madje thonë se palestinezët që u dëbuan gjithë ato vite më parë duhet të lejohen të hyjnë. Problemi këtu është se tani palestinezët janë shtuar në numër. Në shifra duket se ata zotërojnë vetëm 20% të vendit, por kjo ka të bëjë me palestinezët që kanë pranuar shtetin e Izraelit. Nëse Izraeli i njeh të gjithë, domethënë nëse njeh Bregun Perëndimor ose nëse lejon që të mërguarit të kthehen, atëherë numri i tyre nuk mund të përjashtohet të kalojë 50% dhe kështu shteti izraelit nuk do të jetë më izraelit. Kjo është arsyeja pse të dyja palët po i shtyjnë vazhdimisht fëmijët e tyre drejt riprodhimit.
Është krejtësisht e gabuar të besohet se nga njëra anë kemi hebrenjtë dhe nga ana tjetër arabët të bashkuar si një forcë që mbështet palestinezët. Edhe pse Siria, Libani, Iraku dhe Irani nuk e duan Izraelin dhe megjithëse Izraeli nuk i do palestinezët, megjithatë edhe Libani edhe Siria me Irakun dhe Iranin gjithashtu NUK DUAN Palestinezët (kryesisht po flas për lidershipin e tyre). Ose më mirë, ata duan të jenë larg dhe të mbështesin me fjalë. Së pari ata refuzojnë t’u japin shtetësinë. Kur Izraeli filloi të dëbonte palestinezët nga territoret e tij, shumë u përpoqën të arratiseshin në Liban por hyrja e tyre nuk u pranua dhe disa që arritën të kalonin përjetuan racizëm të madh nga libanezët (fakti është se Libani kishte arabë të krishterë dhe jo myslimanë). Jordania, prej kohësh një armik i Izraelit, më në fund bëri paqe me të. Po ashtu edhe Egjipti. Paqja po përgatitet me Emiratet e Bashkuara Arabe, madje edhe me Arabinë Saudite, qendrën e islamizmit. Me fjalë të tjera, qendra e islamizmit (për arsye ekonomike dhe politike) nuk i mbështet palestinezët, por preferon bashkëpunimin me Izraelin. Mjafton të shikohet se çfarë po ndodh me regjimin e Asadit në Siri, ku emigrantët vazhdimisht ikin për të shpëtuar. Siria nuk ka lidhje me Izraelin. Ajo ka udhëheqjen arabe. Në çdo mosmarrëveshje me arabët nuk do të thotë që Izraeli merr pjesë gjithmonë. Sunitët dhe Shiitët vrasin njëri-tjetrin. Sa i përket Gazës, ata janë më të goditurit nga të gjithë, sepse nga njëra anë kanë terroristë të ndryshëm që i bëjnë presion që të shkojnë të vrasin veten për lirinë e tyre, dhe nga ana tjetër Izraeli i konsideron armiq. Ata marrin shumë grante dhe fonde nga Evropa dhe Amerika për të ndërtuar shtëpi dhe infrastrukturë, për të pasur ushqim dhe në vend të kësaj, nën presionin e ISIS-it dhe Hamas-it, ata shpenzojnë të gjitha paratë e tyre për armë dhe sulme kundër Izraelit. Që të mos vriten vetë, kanë vënë si mburojë civilët, madje edhe fëmijët, që nëse vriten nga izraelitët, më vonë të argumentojnë se “po na vrasin fëmijët”. Herë pas here, objektivat izraelitë arrestojnë njerëz që shkojnë për të kontrabanduar bomba për të kryer sulme terroriste. Shpesh qarkullon përshtypja se Gaza është e bllokuar nga Izraeli, por ata që e thonë këtë harrojnë se Egjipti gjithashtu mbylli kufirin me Gazën. Ata u izoluan nga hebrenjtë dhe arabët egjiptianë dhe i lanë me një luzmë terroristësh.
