Kongresi i njëzetë i Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik, (14–25 shkurt 1956), ngjarje e dukshme si faza e parë e programit të Sekretarit të Parë Nikita S. Hrushovi për të mohuar stalinizmin në Bashkimin Sovjetik.
Kongresi i njëzetë theksoi dy fjalimet e dhëna nga Hrushovi: fjalimi i famshëm sekret që denonconte liderin e ndjerë sovjetik Joseph Stalin (24–25 shkurt) dhe Raporti i tij i Komitetit Qendror për Kongresin (14 shkurt). Raporti, një dokument pothuajse po aq i rëndësishëm sa fjalimi sekret, shpalli një linjë të re në politikën e jashtme sovjetike. Duke hedhur poshtë nocionin se lufta midis Lindjes dhe Perëndimit ishte “fatalisht e pashmangshme”, Hrushovi deklaroi se “parimi leninist i bashkëjetesës së shteteve me sisteme të ndryshme shoqërore” ishte baza e politikës së jashtme të BRSS. Hrushovi gjithashtu përdori Kongresin e Njëzetë për të konsoliduar udhëheqje duke promovuar persona besnikë ndaj tij në poste të larta partiake. Kongresi zgjodhi rishtazi 40 për qind të anëtarëve të plotë dhe kandidatë të Komitetit Qendror dhe pesë anëtarë të rinj kandidatë iu shtuan Presidiumit. Kështu, në fund të kongresit, Hrushovi kishte nisur me sukses përpjekjet e tij për të hequr kontrollin e partisë nga garda e vjetër staliniste dhe për të diskredituar teprimet e sundimit të Stalinit.
