Ishte data 7 qershor, kur në “Piazza degli Frutti” në Padova, Enrico Berlinguer, udhëheqësi revolucionar, u largua nga podiumi, i mbajtur nga shokët e tij. Gjatë fjalimit të tij të fushatës për zgjedhjet evropiane të vitit 1984, ai pësoi një goditje në tru. Filloi të mos qëndronte mirë, të humbiste fjalët, me shenja të dukshme të keqtrajtimit të fortë. Turma e kuptoi se diçka po ndodhte dhe filloi të bërtiste “Basta Enrico!”. Megjithatë, ai arriti ta përfundojë fjalimin e tij me fjalët e tij të fundit:
“Shokë. Punoni të gjithë… shtëpi më shtëpi, dyqan më dyqan, rrugë më rrugë… dialogoni me njerëzit, duke pasur besim dhe vetëbesim… për betejat që përfaqësojmë, për atë që ishim dhe jemi. Ne mund të fitojmë një ndikim të ri dhe më të madh që do të reflektohet në fletëvotimet tona dhe në qëllimin tonë…qëllimin e paqes, lirisë, punës dhe përparimit të përgjithshëm të shoqërisë sonë”.
Ishte hera e fundit që u dëgjua zëri i Enriko Berlinguer. Rrugës për në hotel, ai ra në koma. Ai u dërgua në spital, ku vdiq katër ditë më vonë.
