Në vitin 1939, studiuesit e Universitetit të Iowa-s, Wendell Johnson dhe Mary Tudor kryen një eksperiment belbëzimi mbi 22 fëmijë jetimë në Davenport, Iowa; duke thënë se do të merrnin terapi të të folurit. Mjekët i ndanë fëmijët në dy grupe, ku i pari mori terapi pozitive të të folurit, ku fëmijët u vlerësuan për rrjedhshmërinë e të folurit.
Në grupin e dytë, fëmijët morën terapi negative të të folurit dhe u përçmuan për çdo papërsosmëri të të folurit. Fëmijët që flisnin normalisht në grupin e dytë zhvilluan probleme të të folurit të cilat më pas i mbajtën gjatë gjithë jetës së tyre. Të tmerruar nga lajmet e eksperimenteve njerëzore të kryera nga nazistët, Johnson dhe Tudor nuk publikuan kurrë rezultatet e “Studimit të përbindëshave”.
