Në vitin 1948, farmakologu zviceran Peter Witt studioi efektin e barnave te merimangat. Ai kreu një eksperiment në të cilin i dozonte merimangat duke i ushqyer me mizat e droguara ose duke u dhënë një pikë droge në ujë. Më pas ai fotografoi rrjetat e tyre para dhe pas përvetësimit të drogës. Këto ishin rezultatet.
Në vitin 1957, studiuesit vunë re se merimangat me doza të ulëta të LSD ishin “të pavetëdijshme për ndikimet e jashtme dhe të përqendruara në punë”. Rrjetat e tyre treguan rregullsi të qëndrueshme. Ndërsa ato depresive “harruan” të përfundonin atë që kishin filluar dhe rezultati ishte një pajisje shumë e paefektshme për mbledhjen e ushqimit.”
