Në një ditë si sot dhe pikërisht më 6 Janar të vitit 1405 lindi Gjergj Kastrioti që do të njihej më vonë si Skanderbeg – Aleksandri i Madh.
Bir i familjes fisnike të Kastriotive, ai u morr peng në oborrin e Sulltanit ku u shkollua dhe hyri në shërbim të tij për njëzet vitet e ardhshme. Ngritja e tij nëpër grada kulmoi me emërimin e tij si sanxhakbej (guvernator) i sanxhakut të Dibrës më 1440. Në vitin 1443, gjatë betejës së Nishit, ai braktisi osmanët dhe u bë sundimtar i Krujës dhe zonave të afërta që shtriheshin nga Shqipëria qendrore deri në Sfetigrad dhe Modriç. Në vitin 1444, me mbështetjen e fisnikëve vendas dhe kishës katolike në Shqipëri, në qytetin e Lezhës (nën kontrollin venedikas) u mbajt një këshill i përgjithshëm (generalis concilium) i aristokracisë shqiptare. Këshilli shpalli një bashkim të njohur në historiografi si Lidhja e Lezhës e principatave dhe çifligjeve të vogla shqiptare nën udhëheqjen e Skënderbeut. Kjo ishte hera e parë që pjesa më e madhe e Shqipërisë u bashkua nën një udhëheqës të vetëm.
Pavarësisht trimërisë së tij ushtarake, ai ishte në gjendje të mbante vetëm zotërimet e tij brenda zonës shumë të vogël në Shqipërinë e sotme veriore, ku ndodhën pothuajse të gjitha fitoret e tij kundër osmanëve. Aftësitë ushtarake të Skënderbeut përbënin një pengesë të madhe për ekspansionin osman dhe në Evropën Perëndimore e konsideronin atë si një model të rezistencës së krishterë kundër myslimanëve. Për 25 vjet, nga viti 1443 deri në 1468, ushtria prej 10.000 vetash e Skënderbeut marshoi nëpër territorin osman, duke fituar vazhdimisht.
Skënderbeu nënshkruante në latinisht: Dominus Albaniae (“Zoti i Shqipërisë”), dhe nuk pretendonte tituj të tjerë përveç atij në dokumentet e mbijetuara. Në vitin 1451, nëpërmjet Traktatit të Gaetës, ai njohu de jure sovranitetin e Mbretërisë së Napolit mbi Shqipërinë, duke siguruar një aleancë mbrojtëse, ndonëse ai mbeti një sundimtar de fakto i pavarur. Në 1460–61, ai mbështeti Ferdinandin I të Napolit në luftërat e tij dhe udhëhoqi një ekspeditë kundër Gjonit të Anzhuinëve dhe baronëve që mbështetën pretendimin e këtij të fundito për fronin e Napolit.
Në 1463, ai u caktua të ishte komandanti kryesor i forcave të kryqëzatave të Papa Piut II, por Papa vdiq ndërsa ushtritë ishin ende duke u mbledhur dhe kryqëzata e madhe evropiane nuk u zhvillua kurrë. Së bashku me venecianët, ai luftoi kundër osmanëve gjatë Luftës otomano-venedikase (1463–1479) deri në vdekjen e tij në janar 1468. Ai renditet lart në historinë ushtarake të asaj kohe si kundërshtari më këmbëngulës dhe më fitimtar ndaj Perandorisë Osmane në kulmin e saj.
