Një varg perandorësh romakë, të njohur si “Perandorët Ilirë”, u shfaqën fuqishëm gjatë krizës së perandorisë romake të shekullit të III-të.
Këta perandorë vinin kryesisht nga Iliriku, një rajon i vendosur në Gadishullin Ballkanik, një zonë e rëndësishme rekrutimi, pasi kishte përqendrimin më të madh të forcave romake në shekujt II dhe III.
Perandorët ilirë përbëheshin kryesisht nga ushtarë profesionistë me origjinë modeste, të ngritur në gradat e larta të legjioneve dhe ushtrisë. Epoka e vërtetë e Perandorëve Ilirë fillon nga Klaudi Gotik në vitin 268 dhe përfundon me Dioklecianin në vitin 284 dhe me krijimin e Tetrarkisë.
Kjo periudhë ishte shumë e rëndësishme në historinë e Perandorisë, pasi përfaqëson fundin e krizës së shekullit III, një periudhë e gjatë uzurpimesh dhe vështirësish ushtarake. Perandorët ilirë ishin të gjithë gjeneralë të aftë dhe ushtarë të aftë, të cilët rimorën shumë nga provincat dhe pozicionet e humbura nga paraardhësit e tyre, duke përfshirë Galinë dhe provincat lindore.
Burrat me origjinë ilire ose trako-dake vazhduan të kishin një ndikim të fortë në Perandorinë gjatë gjithë shekullit të 4-të e më tej, aq sa edhe dinastitë Valentiniano-Theodosiane, të cilat mbretëruan nga viti 364 deri në 457 pas Krishtit, erdhën nga rajoni i Panonisë.
