Flamuri i Himarës në Luftërat e Rusisë
Batalionet shqiptare (1775-1859) ishin njësi etnike të Ushtrisë Perandorake Ruse që përbëheshin kryesisht nga shqiptarë që luftonin kundër Perandorisë Osmane
Zona e Himarës kishte qenë de facto e pavarur nga Perandoria Osmane, edhe nëse i ishte nënshtruar në mënyrë nominale. Në shekullin e 16-të, himariotët kishin shërbyer në ushtritë spanjolle dhe veneciane. Deri në vitin 1735, Napoli gjithashtu kishte krijuar regjimentin e vet shqiptar. Ndikimi i Rusisë u ndie në të gjithë Ballkanin, përfshirë këtu edhe shqiptarët.
Midis atyre që do të vizitonin Moskën për të kërkuar ndihmë humanitare ishte Kryepeshkopi Gabriel në 1586, Peshkopi Theophilus në 1587, Patriarku i Ohrit Athanasius dhe Neofil i Korçës.
Ndërsa revoltat shqiptare shpërthyen në fillim të viteve 1700, Perandori i Rusisë Pjetri i Madh u dërgoi letra falënderimi fiseve të Shqipërisë për ndihmën e tyre dhe vlerësoi trimërinë dhe sakrificën e tyre. Kjo çoi në hapjen e konsullatave ruse në Shqipëri. Në 1759, përfaqësuesit e Himarës i drejtohen Carinës së Rusisë, Elizabeth Petrovna me një letër që shpreh vullnetin e tyre për të luftuar për Rusinë. Në 1760, Kapiteni Spiro Bixhili, në emër të Asamblesë, i dorëzoi një letër ambasadorit rus në Perandorinë Osmane, A. Obreskov. Aty thuhej se himariotët shprehën besnikëri ndaj Rusisë dhe gatishmërinë e tyre për të luftuar kundër turqve dhe dëshirën e tyre për të krijuar një ose dy regjimente ushtarake në kohë paqeje. Obreskov u përgjigj se Rusia nuk mund të pranonte krijimin e këtyre njësive në kohë paqeje, por ato do të pranoheshin në kohë lufte. Himariotët, duke iu përgjigjur thirrjeve të rusëve, u bashkuan me forcat ruse dhe morën pjesë në luftën ruso-turke të 1768-1774. Gjatë kësaj kohe ata u dalluan për trimëri dhe u admiruan nga gjeneralët rusë
Mbi 1000 shqiptarë himariotë dhe shqiptarë të Moresë shkuan në Rusi në 1774 dhe qëndruan atje deri në 1776. Pas bashkimit të Krimesë me Rusinë, emigrantët shqiptarë, së bashku me emigrantët grekë, u vendosën në fshatra të ndryshëm, përfshirë Odesën. Një valë tjetër migrimi mund të ketë ndodhur gjatë sundimit rus në Korfuz në vitet 1799-1807, kur u krijua një njësi e quajtur “gjuetarët shqiptarë” nën admiralin Ushakov. Më 28 Mars 1775, një batalion shqiptar, kryesisht nga Himara dhe disa nga Morea, u formua dhe shërbeu në flotën ruse. Ata ishin vendosur në fortesat Krec dhe Enikale. 3 gusht 1779, batalioni shqiptar u riemërua në Batalion Grek, dhe kjo çoi në përçarje dhe reformimin e batalionit në prill 1795. Pasoi një sërë rikonfigurimesh të ushtarëve shqiptarë, deri në shpërbërjen përfundimtare të batalionit shqiptar Ballaclava në 1859. Në historinë e saj totale, njësitë kishin shërbyer në luftërat Ruso-Turke të 1768-1774, 1787-1792, 1806-1812 dhe në Luftën e Krimesë
Ekziston gjithashtu një legjendë e përhapur e një ‘njësie amazone’ e përbërë nga motrat, vajzat dhe bashkëshortët e militantëve shqiptarë të Batalionit Ballaclava. Ata u përshkruan si “të veshur me kostume shqiptare, të qëndisura me ar dhe purloina, me ar të zbukuruar dhe pendë në kokë, me fytyra që rrezatojnë hir të papërshkrueshëm”!
