Parajsa ishte diçka si një grup punonjësish seksi nga e gjithë bota dhe i gjithë ishulli, bordelloja më e famshme dhe më e madhe – gjeografikisht – në botë. Por çfarë ndodh tani?
Rajoni i vogël kufitar katalanas i La Jonquera, një fshat për të qenë të saktë, në veri të Spanjës, ka qenë për gati 12 vjet një pikë kalimi e shumë frekuentuar midis Spanjës dhe Francës. Ky fshat i vogël njihej si “supermarketi” më i madh i seksit me pagesë, në fakt, bordelloja – gjeografikisht – më e madhe në Evropë, e njohur edhe si Parajsa. Me një sipërfaqe prej 2700 metrash katrorë, kishte 80 dhoma dhe ofronte edhe akomodim.
U lançua në vitin 2010, por më 13 mars pushoi së funksionuari kur qeveria shpalli gjendjen e jashtëzakonshme dhe vendosi kufizime të rrepta të popullsisë në përpjekje për të kufizuar përhapjen e koronavirusit.
Rreth 90 punonjëse seksi që vazhduan të ofronin shërbimet e tyre edhe në rrezik për shëndetin dhe jetën e tyre u gjendën nga një moment në tjetrin direkt në rrugë me sendet e tyre personale në dorë.
Shtëpia publike ndodhet në periferi të La Jonquera, në një zonë plot me restorante të mëdha, pika karburanti, supermarkete, hotele kazino dhe dyqane seksi. Qyteti është shtëpia e shumë shtëpive publike të tjera.
Pronari i shtëpisë së seksit, José Moreno, ka aplikuar për një program të përkohshëm pushimi nga puna, të njohur si ERTE, të cilin qeveria e krijoi posaçërisht për t’u marrë me ndikimin financiar të krizës së koronavirusit.
ERTE e Morenos prek 69 punonjës të Paradise, asnjë prej të cilëve nuk është punonjëse seksi. Pavarësisht përdorimit fizik të ambienteve, këto të fundit nuk kanë asnjë lidhje ligjore zyrtare me kompaninë nga e cila marrin me qira dhomat. Në Spanjë, ku prostitucioni nuk ka rregulla specifike për të mbrojtur punonjëset dhe punonjësit e seksit, por tutorët janë të paligjshëm, licencat u jepen “klubeve” që mund të funksionojnë si shtëpi publike për sa kohë që punonjëset e seksit nuk punësohen drejtpërdrejt nga pronari…
“Ne jemi të dëshpëruar, si gjithë biznesmenët e tjerë”, tha Moreno pak kohë më parë. “Bllokimi është zgjidhja më e mirë: për gratë, për klientët, për stafin… për të gjithë.” Moreno ka qenë aktiv me shtëpi publike prej vitesh dhe ka qenë objektiv i disa hetimeve penale. Në vitin 2012 ai u dënua me tre vjet burg për trafikim, pasi rezultonte se sillte femra nga Brazili për prostitucion.
Shumë nga gratë që punonin në Paradise jetonin gjithashtu në objektin që Moreno kishte krijuar.
“Isha dyshues kur dëgjova se Moreno nuk do të mbyllte dhomat, por do të mbyllte biznesin,” tha një grua që punonte në bizneset e tij për një kohë të gjatë. Siç thotë ai, flitej se biznesmeni do të mbyllte klubin e madh, por do të mbante… dhomat për punësimin e grave që kishte sjellë në fshat në mënyrë të paligjshme.
Një ditë pas dekretit të qeverisë, Mama (gratë që menaxhojnë dhomat) konfirmuan se të gjithë duhej të ishin larguar deri në mesditë të asaj dite.
Moreno thotë se nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të mbyllte gjithçka sepse kostot e mirëmbajtjes janë shumë të larta, duke përfshirë një qira mujore prej 42,000 eurosh. “Kanë mbetur vetëm tre roje për t’u siguruar që askush të mos hyjë brenda. Dy muaj mbyllje do të thotë fatkeqësi. Ne kemi mbijetuar deri më tani, por do të shohim se çfarë do të ndodhë tani e tutje”, tha ai.
Sa për punonjëset e seksit, të gjithë u përpoqën të gjenin një strehë të re në fshat. “Ne që nuk kishim familjarë këtu nuk dinim çfarë të bënim. Disa u zhvendosën në Figueres [në provincën e Gironas], të tjerë u kthyen në Rumani, të tjerë udhëtuan në Francë… e vetmja ndihmë që morën ishte nga nënat në kuzhinë. Ata na ofruan shtëpitë e tyre, por ato marrin një rrogë të ulët. Nuk mund të lëvizësh me ta dhe të hash ushqimin e tyre”, thotë një punëtore seksi.
Ajo kishte qenë në Spanjë ekskluzivisht për të punuar në klubin Paradise. Plani i saj ishte të punonte për tre muaj dhe të kthehej në vendin e saj. Por bileta e saj e kthimit u anulua në mes të pandemisë, me biletën e fundit në dispozicion që kushtonte 4,000 euro.
“Familja ime nuk mund të më ndihmojë, unë i ndihmoj ata”, thotë ai. Ajo mendon të shkojë në konsullatën e vendit të saj për të kërkuar ndihmë, por “ata janë të zënë me raste më të rënda dhe unë e kuptoj këtë,” shpjegon ajo.
Punëtoret e seksit të klubit Paradise deri para disa muajsh paguanin 80 euro për një dhomë (75 euro qira dhe pesë euro të tjera për rrymë). Ky çmim përfshinte dy vakte në ditë.
Në mes të një pandemie dhe duke punuar vetëm dy ditë në javë, situata në fshat u bë mbytëse, ndërsa në zonat përreth lulëzoi prostitucioni ilegal. Në të njëjtën kohë që disa nga punonjëset e seksit nuk guxuan të shkelnin legjislacionin spanjoll, shërbimet sociale që u thirrën për të ndihmuar u gjendën në moçal, pasi nuk bëhej fjalë për një apo dy, por për qindra gra.
“Ku po shkojnë këto gra? Kujt shërbimeve sociale t’u drejtohen për ndihmë?” pyet Clarisa Velocci, nga një shoqatë mbështetëse e quajtur Genera, e cila ofron ndihmë telefonike për punonjësit e seksit të prekur nga urdhrat e kufizimit në Spanjë.
“Ne garantojmë se do të mbulojmë çdo nevojë që atao mund të kenë, qoftë ushqim apo akomodim,” tha dy muaj më parë kryebashkiaku i La Jonquera, Sònia Martinez, i cili siguroi se asnjë nga këto gra nuk ishte gjetur nga policia për të jetuar në rrugëve ose të bënte diçka kundër ligjit.
E vërteta, megjithatë, është se fshati me 3000 punonjëse seksi, i cili dikur ishte një destinacion ideal për turistët e seksit, është goditur rëndë si nga pandemia, ashtu edhe nga prostitucioni i paligjshëm. Dhe për kundërshtimin e organizatave të ndryshme aktiviste se koronavirusi mund t’i kishte dhënë fund kushteve të mjerueshme të jetesës së viktimave të trafikimit, trafikimi i qenieve njerëzore vazhdon, ashtu si ekspozimi i mijëra grave në rrezik që ende ofrojnë shërbimet e tyre, por tashmë në status të paligjshëm.
