Në një ditë si sot dhe pikërisht më 13 janar 1871 u lind në Korçë luftëtari i lirisë Mihal Grameno.
Ai ishte politikan, shkrimtar, gazetar, nacionalist, dhe një nga katër delegatët e parë të emëruar nga Korça në Kongresin Kombëtar Shqiptar që shpalli Pavarësinë e Shqipërisë më 28 nëntor 1912.
Mihal Grameno u rrit në një familje tregtare ortodokse. Ai studioi në shkollën e mesme lokale përpara se të emigronte në Rumani në 1885. Ishte në Bukuresht ku u përfshi në Zgjimin Kombëtar Shqiptar, ku lëvizja shpejt u rrëzua për arsye financiare. Në vitin 1907, ai u bashkua me çetën kaçake të Çerçiz Topullit të sapoformuar, që luftonte kundër trupave osmane dhe politikave të Sulltan Abdul Hamidit II në Shqipëri. Ata konsideroheshin apostujt e shqiptarizmit dhe shkonin nga fshati në fshat për të diskutuar për gjendjen e vështirë shqiptare. Kur çeta prej 5 vetash u rrethua nga 150 ushtarë osmanë në Mashkullorë. Katër nga pesë i shpëtuan rrethimit duke mundur trupat osmane. Grupe të tjera të kësaj natyre, duke mos pasur një gazetar në shoqërinë e tyre, si Grameno, kanë mbetur heronj të pakënduar. Gjatë Revolucionit Xhonturk (1908), Adjuntati shqiptar Major Ahmed Niyazi Beu u takua me udhëheqësit gueril Topulli dhe Grameno më 23 korrik në Resen sot në Maqedoninë e Veriut, ku ai shprehu mirënjohjen e tij dhe e pa shpalljen e kushtetutës si të favorshme për shqiptarët. Grameno përkrah Topullit dhe Niyazit u shfaq në fotot e bëra nga vëllezërit Manakis gjatë revolucionit.
Në vitin 1909 Grameno themeloi në Korçë Lidhjen Ortodokse dhe shërbeu si redaktor i periodikut të saj me të njëjtin emër gjatë viteve 1909–1910. Në vitin 1910 organizata shpalli themelimin e një kishe të pavarur shqiptare, dhe nuk u njoh nga Perandoria Osmane dhe Patriarkana e Kostandinopojës.
Grameno u arrestua në vitin 1910 nga autoritetet osmane për punën e tij në gazetën Bashkimi i Kombit. Gjatë trazirave të vitit 1911, Grameno udhëtoi për kryengritësit shqiptarë në trojet e banuara me shqiptarë dhe drejtuesit e lëvizjes kombëtare shqiptare në Stamboll për të koordinuar aktivitetet e armatosura kundër Perandorisë Osmane dhe për të siguruar ndarjen e tokave shqiptare nga shteti osman. Mihal Grameno ishte një nga katër delegatët e parë të emëruar nga Korça në Kongresin Kombëtar Shqiptar që shpalli Pavarësinë e Shqipërisë më 28 Nëntor 1912. Ndërsa Perandoria Osmane e kishte lejuar Ismail Qemalin të shkonte në Vlorë dhe të vazhdonte veprimtarinë e tij politike, zyrtarët osmanë në Korçë kishin krijuar një bllokadë komunikimi, duke penguar dërgimin e mesazheve telegrame brenda dhe jashtë qytetit. Grameno dhe bashkatdhetarët e tij Menduh Zavalani, Stavro Karoli dhe Estref Vërleni mësuan më vonë për Kongresin e Pavarësisë dhe arritën në Vlorë pas pesë ditësh, ndërsa në ditën e parë të Kongresit u zëvendësuan nga Pandeli Cale, Thanas Floqi dhe Spiridhon Ilo. Pas pavarësisë, Grameno shërbeu si redaktor i së përjavshmes Koha, fillimisht botuar në Korçë dhe më vonë në Jamestown, Nju Jork, ku jetoi nga viti 1915 deri në 1919. U kthye në Evropë për të përfaqësuar Shqipërinë përmes komunitetit shqiptaro-amerikan në Konferencën e Paqes në Paris më 1919 dhe në vitin pasardhës u kthye në Shqipëri. Në vitet 1920 ai zhvilloi veprimtarinë e tij publicistike dhe letrare derisa u tërhoq nga jeta publike për shkak të shëndetit të keq. I dorëhequr dhe i sëmurë rëndë, vdiq më 5 shkurt 1931 në Korçë.
Veprat e tij letrare të botuara përfshijnë titujt si:
Vdekja, një poezi patriotike e botuar më 1903;
Mallkimi i gjuhës shqipe, komedi, Bukuresht, 1905;
Vdekja e Pirros, tragjedi historike, Sofje, 1906;
Vatra, E puthura dhe Varr i pagëzimit, Korçë, 1909, tregime;
Plagët, Manastir, 1912, vëllim me poezi;
Kryengritja shqiptare, Korçë, 1925, kujtime nga përvojat e tij si luftëtar gueril kundër trupave turke dhe greke.
Për meritat e shquara në dobi të atdheut, i është dhënë titulli “Hero i Popullit”.
