“…nukë dotë kuxonj të flas për ndonjë punë nga ato që Krishti s’ka punuarë me anë t’ime, për të prurë ndë të dëgjuarë kombetë, me fjalë e me punë, me fuqi shënjesh e çudirash, me fuqi të Frymësë Perëndisë; kaqë sa, që nga Jerusalimi e përqark gjer ndë Illyri, e kam mbushurë me Ungjillin e Krishtit. Edhe kështu nxitonjam të lëçis Ungjillinë, jo atje ku u zu n’gojë emëri i Krishtit, që të mos ndërtonj mbi themel të huaj; sikundrë është shkruarë: “Ndër ata që s’është dhënë zë për atë, dotë shohënë; edhe ata që s’patnë dëgjuarë, dotë kupëtonjënë.”
Edhe përandaj u ndaluaç shumë herë të vinjam te ju. Po ndashti që s’kam vënt më ndër këto anë, edhe…”
Ky shkrim është shkëputur nga Dhiata e Re në shqip (toskërisht) me shkronja të ashtuquajtura greke.
U botua në vitin 1879 nga Shoqëria Biblike Britanike.
Përkthyesi: Kostandin Kristoforidhi
Ky shembull tregon qartë “dëmin” e shkronjave latine të alfabetit tonë duke përgënjeshtruar të gjithë që thonë se “të gjitha shkrimet e gjetura antike janë greke”.
Ku janë shkrimet pellazgo-ilirike? Se ne kemi përdorur shkronja të tjera shekuj më parë. Duhet nënvizuar se ADN-në e kemi të njëjtë me helenët e vjetër!!!
Letra e Apostullit Pal drejtuar Romakëve, kapitulli 15 : vargu 18-23(a).
