Shqipëria e Pavarur ishte një shtet parlamentar i shpallur në Vlorë (në kohën pjesë e Perandorisë Osmane) më 28 nëntor 1912. Asambleja e saj u konstituua në të njëjtën ditë ndërsa qeveria dhe senati i saj u krijuan më 4 dhjetor 1912. Delegacioni i Shqipërisë i dorëzoi një memorandum Konferencës së Londrës të vitit 1913, ku kërkonte njohjen ndërkombëtare të Shqipërisë së pavarur. Në fillim të konferencës u vendos që rajoni i Shqipërisë të ishte nën sundimin osman, por me një qeveri autonome. Kërkesat e delegacionit për njohje në bazë të të drejtave etnike të shqiptarëve u refuzuan dhe traktati i nënshkruar më 30 maj 1913 ndau një pjesë të madhe të tokave të pretenduara midis Serbisë, Greqisë dhe Malit të Zi, duke lënë si territor të pavarur vetëm një rajon qendror, i cili ishte vënë nën mbrojtjen e Fuqive të Mëdha. Ambasadorët e gjashtë Fuqive të Mëdha u takuan përsëri më 29 korrik 1913 dhe vendosën të formonin një shtet të ri, Principatën e Shqipërisë, si një monarki kushtetuese. Më në fund, me nënshkrimin e Traktatit të Bukureshtit në gusht 1913, u krijua ky shtet i ri i pavarur, duke lënë rreth 40% të popullsisë etnike shqiptare jashtë kufijve të tij.
